Zgodnie z art. 210 kodeksu pracy w razie gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika albo gdy wykonywana przez niego praca grozi takim niebezpieczeństwem innym osobom, pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego. Podkreśla się, że powinno być to zagrożenie realne (nie potencjalne) i obiektywnie sprawdzalne oraz nie może ono jedynie pośrednio szkodzić zdrowiu. 

Co więcej, gdy samo powstrzymanie się od wykonywania pracy nie usuwa bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia lub życia, pracownik ma prawo oddalić się z miejsca zagrożenia, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego.

W przypadku powstrzymania się od pracy lub oddalenia się z miejsca zagrożenia w powyższych warunkach pracownik nie tylko nie może ponieść niekorzystnych dla siebie konsekwencji z powodu powstrzymania się od pracy lub oddalenia się z miejsca zagrożenia w przypadkach, ale i zachowuje prawo do wynagrodzenia.

Ustalenie czy zaistniały podstawy do odmowy wykonania pracy wymaga jednak uwzględnienia okoliczności danej sytuacji, w tym rodzaju pracy (prawo to nie przysługuje pracownikom, których obowiązkiem pracowniczym jest ratowanie życia ludzkiego lub mienia), miejsca jej świadczenia, starań podjętych przez pracodawcę czy dostępności środków ochronnych.

Dodać przy tym należy, że jakkolwiek Ministerstwo Rozwoju w porozumieniu z Głównym Inspektoratem Sanitarnym przygotowało zalecenia dla pracodawców w związku z zagrożeniem epidemicznym (o czym pisaliśmy tu: https://fs-legal.pl/bhp-w-zakladzie-pracy-w-zwiazku-z-covid-19/ ) to jednak mają one wysoki poziom ogólności i nie mają charakteru prawnie wiążącego.